Hoe ik tot de missie van Tesoros Preciosos in Perú ben gekomen.
Perú, september 2022. We zouden even op bezoek gaan bij Valentina, een meisje met het syndroom van Down. We liepen het huis binnen, naar de binnenplaats, begroetten de moeder en vroegen naar Valentina. Die was binnen, in de slaapkamer. Het was er donker en na even rondkijken zagen we haar. In een hangmat van gaas. De bovenkant zorgvuldig dicht geregen. Opgesloten. Moeder haalde even zorgvuldig de draad los en hielp een verfomfaaid meisje uit de hangmat. We gingen op de binnenplaats zitten, ik speelde wat met Valentina. Achter haar stond een ledikant, tweemaal hoger gemaakt, zonder matras. Dat was haar 'buitenverblijf'. Naar een school of therapieën volgen, kon niet, geen geld. Valentina bracht haar dagen veelal opgesloten door, met ouders die geen idee hadden hoe ze met haar om moesten gaan.
We zochten een school, er kwam een maandelijks bedrag en Valentina kon zich eindelijk, na 9 jaar, écht gaan ontwikkelen. Dat is een ontwikkeling met ups en, jawel, downs. Valentina was zóveel uitdaging niet gewend en was nooit opgevoed. School liet moeder ook vaak meekomen, om de relatie tussen moeder en dochter te versterken. Ruim anderhalf jaar duurde 'de gewenning'. Inmiddels gebruikt Valentina een aantal woordjes, is zo goed als zindelijk, is minder gefrustreerd en kan hele schooldagen volhouden.
En ik? Ik was geraakt. Mijn jarenlange verlangen om in het buitenland onder kinderen met een beperking te werken, was nog nooit zó sterk. De afgelopen jaren heb ik ook hard gewerkt. Gewerkt aan mijn missie: gelijke kansen voor mensen mét en zónder beperking, de verzorgers en brussen betrekken in het proces en workshops geven in het kader van ergotherapie. Gedreven door de liefde van God.